In het Theravada-boeddhisme, wordt sakkāya-diṭṭhi (P.) beschouwd als de eerste schakel die vernietigd moet worden in het proces van bevrijding en verlichting, ook wel bekend als het Achtvoudige Pad.
Sakkāya-diṭṭhi kan vertaald worden als ‘geloof in het bestaan van het zelf’ of ‘het geloof dat er een bestendig ‘ik’ bestaat’.
Het verwijst naar het diepgewortelde geloof dat er een blijvend en onveranderlijk zelf of ego bestaat binnenin ons, dat onze gedachten, emoties en lichaam bestuurt en onze persoonlijke identiteit vormt. Anders verwoord, het is de gehechtheid aan het idee van een onveranderlijk ‘ik’ of ‘zelf’ achter al onze ervaringen.
Het geloof in een permanent zelf is volgens het Theravada- boeddhisme één van de fundamentele bronnen van menselijk lijden en ontevredenheid (P. dukkha). Door vast te houden aan het idee van een vaststaand zelf, raken we verstrikt in verlangens, angst, trots, hechting en afkeer.
