OVER PERCEPTIE

De Boeddha draagt ons op om aandachtig te observeren. Om te kijken. Zélf te kijken. Met een open blik te kijken. Om ons niet te laten meeslepen door de waan van elke dag. Om de dingen te beschouwen zoals ze werkelijk zijn. Niet zoals we ze dromen. Of zoals de machthebbers willen dat we ze percipiëren.

En verder vraagt hij ons om het essentiële te onderscheiden van het bijkomstige.

In de Dhammapada zegt hij het volgende:

Wie het onbelangrijke als essentieel beschouwt en het essentiële als onbelangrijk, zal nooit de essentie ontdekken: zijn intentie is fout. 

Wie het essentiële als de essentie beschouwt en het onbelangrijke als onbelangrijk, zal de essentie bereiken: zijn intentie is juist.

In het Boeddhistisch Dagblad van 12 september 2022 las ik een artikel dat het bovenstaande uitermate goed illustreert. Lees even mee.

” Er is een vrouw van 96 jaar oud gestorven. Regeringsleiders en andere hotemetoten die zichzelf graag in de schijnwerpers zetten zijn geschokt. Alsof het een totale verrassing voor ze was dat een 96-jarige mogelijk zou kunnen overlijden. 

De langst zittende premier van Nederland vertelde aan de vooravond van het overlijden dat de vrouw in zijn gebeden was, en dat hij hoopte op haar spoedige herstel. Blijkbaar is het iets vreselijks om al op je 96e te overlijden.

Het nieuws wordt nu beheerst door het overlijden van de vrouw. Tot treurens toe worden haar enorme verdiensten opgesomd, wordt teruggeblikt naar allerlei gebeurtenissen die zich tijdens haar leven hebben afgespeeld en wordt niet nagelaten te vertellen hoe belangrijk ze voor de wereld is geweest. Van de 10 eerste nieuwsberichten op de NOS-site gingen er 7 over haar. Er werd zelfs een live-blog geopend, terwijl er toch van een overleden 96-jarige weinig actuele verrassingen meer te verwachten zijn.

Al vanaf haar geboorte was ze wereldnieuws. Elke scheet die ze liet tijdens haar leven is gearchiveerd en door deskundigen in een historische kontekst geplaatst. Ze was voorbestemd voor een luxe leven in de schijnwerpers.

Er is een vrouw van 66 gestorven. Ze was al een tijdje ziek, vanwege het werken in met bestrijdingsmiddelen besproeide velden. Maar de langst zittende premier van Nederland had even geen plek voor haar in zijn gebeden. En geschokte reacties van hotemetoten blijven uit. Ze was geboren in de Isan, het armste gedeelte van Thailand en vanaf heel jonge leeftijd hielp ze mee in de rijstvelden. 

Het land omploegen met behulp van buffels, handmatig de rijst plantje voor plantje in de ondergelopen velden zetten, vogels verjagen, onkruid verwijderen en uiteindelijk de volgroeide aren afsnijden, de rijstkorrels eruit slaan en hopen dat de rijsthandelaren een fatsoenlijke vergoeding voor de oogst geven.

Ze was geen wereldnieuws. Ze was voorbestemd voor een armoedig leven buiten beeld van de wereldpers.

Het zou zo maar kunnen dat de vrouw van 96 in haar leven rijst opgediend heeft gekregen die door de vrouw van 66 is geoogst.

Het is natuurlijk onmogelijk om het belang dat iemand heeft gehad voor de wereld of de mensheid te wegen en dan te vergelijken met het belang dat anderen hebben gehad. 

Hoe vergelijk je het belang van een koningin met dat van een rijstboerin? Wat je wel kan doen is je een voorstelling maken van een wereld waarin alleen maar koninginnen voorkomen. En dan van een wereld met alleen maar rijstboerinnen. “