Een kalyanamitta wier inzicht en wijsheid ik erg waardeer, stuurt me, op een schalkse manier, volgend verhaal:
❛ Er waren eens twee baby’s in de baarmoeder.
De ene vroeg aan de ander: ‘Geloof jij in een leven na de geboorte?’
De ander antwoordde: ‘Natuurlijk. Er moet iets zijn na de geboorte. Misschien bevinden we ons hier om ons voor te bereiden op wat we later zullen zijn.’
‘Onzin’, reageerde de ander. ‘Er is geen leven na de geboorte. Wat zou dat leven moeten zijn?’
‘Ik weet het niet; maar er zal meer licht zijn dan hier. Misschien lopen we wel met onze benen en eten we met onze mond.’
De ander riep: ‘Dat is absurd! Lopen is onmogelijk en eten met onze mond is waanzin. De navelstreng zorgt voor voeding. Leven na de geboorte is onmogelijk. De navelstreng is te kort.’
‘Ik denk toch dat er iets is alhoewel het misschien anders is dan hier.’
De ander reageerde: ‘Niemand is ooit teruggekeerd van daar. Geboren worden is het einde van het leven. Na de geboorte is er niets dan donkerte en angst. Het brengt ons nergens.’
‘We weten het niet’, reageerde de ander.
‘Maar zeker zullen we moeder zien en zij zal voor ons zorgen.’
‘Moeder? Geloof jij in moeder? Waar is ze nu?’
‘Ze is helemaal om ons heen. Het is in haar dat wij leven. Zonder haar zou deze wereld er niet zijn.’ ‘Ik zie haar niet; dus is het logisch dat ze niet bestaat.’
De ander reageerde: ‘Soms, als je in stilte bent, kun je haar horen… kun je haar ontvangen…’ ❜
Hoe een goed gerichte metafoor van een intelligente, sensitieve kalyanamitta méér zegt dan een lijvig boek van duizend bladzijden… Het Ongeborene (P. ajata). Het Doodloze (P. amata)…
De essentie laat zich niet in woorden vatten. Dhamma.
