(door Khalil Gibran)
Er wordt beweerd dat de rivier beeft voor hij de zee binnengaat.
Hij kijkt terug op het pad dat hij aflegde: neerstromend van bergen, kronkelend doorheen bossen en dorpen.
En nu ziet hij voor zich een oceaan, die zo enorm is dat erin stromen neerkomt op verdwijnen. Maar er is geen andere weg.
Een rivier kan niet achterwaarts stromen.
Niemand kan achterwaarts gaan in de tijd.
Het bestaan laat dat niet toe.
De rivier dient dus het risico te nemen om de oceaan binnen te gaan. Alleen dan kan de angst verdwijnen, want de rivier zal niet verdwijnen.
De rivier zal de oceaan worden.
