Het bestaan is een voortschrijdend proces. Maar in plaats van dit leven als een voortschrijdend proces te ervaren, drijven we de begoocheling zo vér dat we de stroom van het leven trachten te bevriezen; de flux proberen in te kaderen; de stroom pogen tot stilstand te brengen. We zoeken permanent—maar uiteraard totaal vergeefs—naar vastheid, naar een sprankeltje eeuwigheid, naar een ziel…
Zolang we onze vergankelijkheid (anicca; anitya), zelfloosheid (anattā; anātman) en instabiliteit niet duidelijk inzien, noch gelijkmoedig aanvaarden, is er geen bevrijding uit onze ellende (dukkha; duḥkha) mogelijk. Dan blijven we rondjes lopen. En is samsara ons deel.
