Uitsluitend in stilte bevindt zich de ware transcendentie, maar let op: stilte is bedeesd. Stilte komt nooit met wereldse bravoure, komt nooit met een processie van barokke praal en dito spektakel, met op kop een opzichtige tamboer, die met zijn mace de maat aangeeft.
Net zoals de maan slechts gereflecteerd wordt in een rimpelloze vijver, zo ook heeft transcendentie nood aan stilte. Stilte is nederig; is niet van deze wereld.
Zoals alles wat waarde heeft, is ook stilte totaal weerloos. Wanneer stilte zelfs maar hóórt dat je over haar spreekt, kruipt ze weg. Stilte wacht geduldig tot je ze plots ontdekt in jezelf. En dan—pas dán—kan je deze stilte ruimte laten worden; en deze ruimte, ruimte in de ruimte… Dhammakaya—de ruimtedimensie van de ultieme werkelijkheid.
Stilte is ons échte zijn. Zijn is een immense stilte van niet-verlangen; van niet(s) doen; van énkel te zijn in het huidige moment—d.i. door te beseffen dat ‘doen’ geen zoden aan de dijk brengt in een wereld waar álles van moment-tot-moment verandert.
Enkel een stille geest kan de dingen waarnemen zoals ze werkelijk zijn: wie stilte ervaart, ervaart ook een verbindende kracht. In stilte in jezelf schouwen is een kwestie van pure mentale hygiëne.
Stilte is opmerkzaam zijn én gelijkmoedig in het huidige moment. Sati én upekkha. Vipassana.
