Een vader geeft zijn zoon de best mogelijke spirituele opleiding. Jarenlang krijgt de jongen les van de beste leraren, in meditatie, yoga en wijsbegeerte. Maar… de vader ziet dat er, ondanks alle opleiding, toch nog iets ontbreekt. Hij besluit zijn zoon naar een vriend van hem te sturen, een boer die enkele dorpen verderop woont. De zoon vertrekt en al lopend vraagt hij zich af wat hij in godsnaam nog van een boer kan leren. Na enkele dagen komt hij bij de boer en hij legt uit wat hij komt doen. De boer kijkt hem een tijdje zwijgend aan, en zegt dan dat de jongen moet buigen. De jongen buigt zijn hoofd. ‘Dieper,’ zegt de boer. De jongen buigt dieper, zijn hoofd tot op heuphoogte. ‘Dieper!’ zegt de boer. De jongen buigt nog dieper, zijn hoofd en handen bijna tot op de grond. ‘Nog dieper,’ zegt de boer. De zoon gaat op zijn knieën en buigt. ‘Dieper!’ schreeuwt de boer. De jongen, op zijn knieën, buigt tot bijna plat op de grond. ‘Nog dieper!,’ schreeuwt de boer opnieuw. De zoon gaat gestrekt op de grond liggen, en strekt zijn handen uit. ‘Zo is het goed,’ zegt de boer. ‘Sta maar op, je kunt gaan. Je opleiding is voltooid.’
( Uit: Zen Verhalen uit het Oosten- Marc Brookhuis)
