Auteursarchieven: Guy Eugène Dubois

De Boeddha sprak vaak in beelden. Hij wist dat woorden het wezenlijke niet kunnen vastleggen. Ze kunnen hoogstens wijzen, zoals een vinger naar de maan wijst. Zijn woorden waren als golven die naar de kust leiden, niet de kust zelf. … Lees verder →

In de leer van de Boeddha wordt ontwaken niet gezocht in de bescherming van een god of in de genade van een hogere macht. Het pad dat de Boeddha aanwijst, is een weg van directe ervaring en inzicht. Wat de … Lees verder →

Onwetendheid (avijjā; avidyā) in boeddhistisch perspectief is geen gemis aan kennis zoals men dat in de wereld gewoonlijk verstaat. In de Pāli-canon wordt avijjā omschreven als het niet-weten van de Vier Edele Waarheden (cattāri ariya saccāni). Toch is het subtieler, … Lees verder →

Vyāpāda kan vertaald worden als ‘haat’, ‘boosheid’, ‘vijandigheid’. Het is de tweede van de Vijf Hindernissen (pañca nīvaraṇāni), die de beoefenaar verhinderen om bevrijding uit dukkha (duḥkha) te benaderen en tot ontwaken te komen. Boosheid vernauwt het zicht en verduistert de blik, zodat de … Lees verder →

Elke ochtend bij het ontwaken is er dat stille moment waarin de grens tussen droom en werkelijkheid flinterdun is. Observeer in dat zachte licht dat je geen enkele controle hebt over je leven. Wat je meent te sturen, blijkt slechts … Lees verder →

Ontwaken (bodhi) is geen resultaat van doen, maar van doorzien. Geen vrucht van verlangen (taṇhā; tṛṣṇā), maar het loslaten van onwetendheid (avijjā; avidyā). Wanneer de yogi met onverdeelde aandacht (sati; smṛti) blijft bij wat verschijnt, zonder iets vast te houden, zonder iets af te weren, zonder tussen te komen, dan begint het zichtbare te … Lees verder →

We kunnen het ‘God’ noemen, we kunnen het ‘Dhamma’ noemen, of we kunnen ervoor kiezen het helemaal geen naam te geven. Maar zolang we gevangen blijven in het symbool, betreden we nooit werkelijk de relatie met datgene waar het symbool … Lees verder →

Wanneer we ons vastklampen aan wat voorbijgaat, wanneer we proberen verandering tegen te houden, verliezen we de werkelijkheid—de dingen zoals ze zijn (yathābhūta-ñāṇadassana; yathābhūta-jñānadarśana)—uit het oog. Het bestaan staat niet stil, heeft geen eeuwige finaliteit, is geen stilstaand meer, maar een … Lees verder →

We leven niet enkel in het ogenblik zoals het zich aandient: elk moment schraagt immers een fundament van verleden en toekomst, een weefsel waarin herinnering en verwachting elkaar in het heden ontmoeten. Het NU is nooit louter een punt op … Lees verder →

In onze wereld en tijdsgeest wordt kennis—intellect—vaak gezien als de hoogste vorm van menselijke verfijning. We bewonderen grote denkers, we verheerlijken verstand, we vertrouwen erop dat meer analytisch vermogen ons dichter bij waarheid brengt.  Geleerdheid is een krachtig instrument, maar … Lees verder →

In onze wereld en tijdsgeest wordt kennis—intellect—vaak gezien als de hoogste vorm van menselijke verfijning. We bewonderen grote denkers, we verheerlijken verstand, we vertrouwen erop dat meer analytisch vermogen ons dichter bij waarheid brengt.  Geleerdheid is een krachtig instrument, maar … Lees verder →

De stroom die alles draagt… Wanneer we loslaten wie we menen te zijn—alle voorstellingen, beelden en illusies—opent zich de stroom van levenskracht die het gehele universum doordringt. Die stroom was er altijd al, maar zolang we vasthouden aan de vele … Lees verder →

Dhamma is geen systeem van geloofswaarheden en geen verzameling dogma’s die men moet aannemen. Zij is een uitnodiging om te zien, om te onderzoeken, om te doorgronden. De Boeddha zelf heeft nooit gevraagd om hem blind te volgen. Integendeel, hij moedigde … Lees verder →

Een leraar raadt zijn leerling aan om drie keer per dag te mediteren. De leerling kijkt hem ernstig aan, en zegt dan: ‘Ik zal het proberen.’ De leraar knikt, loopt weg en laat het boek dat hij onder zijn arm … Lees verder →