Wanneer verlangen ons overspoelt, grijpen we ernaar alsof het ons vervulling kan schenken. Wanneer pijn zich aandient, keren we ons af. Wanneer angst en verwarring ons omhullen, zoeken we naar een uitgang—weg van dat wat ons ongemakkelijk maakt.
Zo grijpen we, verzetten we ons, of trekken we ons terug.
Maar wie bereid is stil te staan in het midden van deze emoties, merkt dat er iets verschuift. Verlangen toont de leegte van alles wat we najagen; pijn onthult hoe niets in dit bestaan blijvend is; angst laat ons proeven hoezeer we houvast zoeken in een wereld zonder vaste grond; en verwarring legt de grenzen van weten en begrijpen bloot.
Wanneer we deze ervaringen zacht observeren, zonder ze te verwerpen of vast te grijpen, opent zich een ruimte die altijd aanwezig is.
Niet omdat de omstandigheden veranderen, maar omdat we niet langer wegkijken. Het is geen plaats die we bereiken, geen toestand die we verwerven, maar een stilte die vanzelf oplicht wanneer onze input wegvalt.
Daar, voorbij verlangen, voorbij pijn, voorbij angst en verwarring, blijft enkel over wat nooit geraakt wordt door wat komt en gaat.
