Er is een moment dat zich niet laat benoemen, niet laat vasthouden. Toch is het daar dat het leven ademt—stil, ononderbroken, werkelijk.
Elke ervaring, elke werkelijkheid voltrekt zich in het heden. Dat maakt het tot de enige plaats waar vreugde werkelijk beleefd kan worden. Wat we ‘leven’ noemen, ontvouwt zich niet in gisteren, niet in morgen. ‘Leven’ ademt het NU.
Toch dwaalt de geest vaak af—naar wat geweest is, of naar wat nog komen moet—alsof vreugde elders te vinden zou zijn. Maar elke gedachte die het NU verlaat, verlaat de bron zelf.
Wanneer die beweging even stilvalt, verschijnt het moment zoals het is: eenvoudig, ongeforceerd, volledig. Geen decor, geen verwachting, geen streven. Alleen aanwezigheid—de stille helderheid van het hier.
In die stilte openbaart zich vreugde. Niet de vreugde van krijgen of vasthouden, maar de vreugde van zijn. Een zachte, grenzeloze ruimte waarin niets ontbreekt.
In dit moment is alles voltooid. In dit ogenblik is niets te verliezen. Hier, en nergens anders, leeft de werkelijkheid. (1)
En in dat eenvoudige besef—dat het NU niets nodig heeft om volledig te zijn—rust de stilte van het leven zelf.
_________
(1): In de vroege Pāli-teksten spreekt de Boeddha over “het niet-geborene, niet-gewordene, niet-geschapene” (Udāna 8.3). Deze stilte waarin niets ontstaat en niets vergaat, wordt hier niet benoemd, maar kan door een rijpe yogi als het tijdloze NU ervaren worden—de ruimte waarin alle verschijnselen komen en gaan, zonder zelf te bewegen.
