Wanneer de handen niet langer grijpen, wanneer het denken tot rust komt en het willen verstilt, wat blijft er dan over?
Laat alles los. Niet als daad van verzet, niet als een poging om iets te bereiken, maar als een stille uitnodiging tot doorzicht. Laat het idee van controle los, het verlangen naar houvast, het subtiele verstrengeld zijn met wat komt en gaat. Laat ook het loslaten zelf los, dat laatste spoor van intentie.
Als je niet meer grijpt naar gedachten, wat blijft dan over? Als je geen naam meer geeft aan wat je ervaart, wat blijft dan over? Als je niets meer probeert te begrijpen, te ordenen, te behouden, wat blijft dan over?
Er is een helderheid die niet door het denken gemaakt wordt. Er is een aanwezigheid die niet opkomt of vergaat. Er is een stilte die geen afwezigheid is, maar een diep, levend weten.
Wat overblijft, is niet iets dat je kunt benoemen. Het is geen nieuwe toestand, geen bijzondere ervaring, geen overtuiging die je kunt vastnemen. Wat overblijft is dat wat er altijd al was, en waaraan niets toegevoegd werd. Geen centrum. Geen grens. Niet iemand die kijkt. Alleen het open gewaar zijn zelf—transparant, zonder naam, zonder tijd. Het is niet van jou, en toch ben je er niet van gescheiden.
Wie werkelijk loslaat, stuit niet op leegte in de zin van gemis, maar op leegte als de onmetelijke ruimte waarin alles verschijnt en verdwijnt zonder sporen na te laten.
Het is deze ruimte die bevrijdt, niet door afstand te nemen, maar door niets meer vast te houden. Laat alles los. En zie: wat overblijft is eenvoud. Een adem. Een stilte die niets nodig heeft. Een weten dat niets zegt. Een rust waarin zelfs het zoeken verdwijnt.
Dit pad moet je alleen lopen…
