Meditatie is geen strijd tegen afleiding. Het is ook geen prestatie, geen weg naar een resultaat, geen poging om iets te forceren dat niet wil komen. Het is een stille terugkeer, telkens weer, naar wat hier is—zonder verzet, zonder gehechtheid.
Je kunt de geest niet bevelen stil te zijn. Je kunt het denken niet het zwijgen opleggen. Je kunt verlangen en weerstand niet uitsluiten alsof ze ongewenste gasten zijn. Maar je kunt wél zien. Je kunt wel gewaar zijn—zonder oordeel, zonder ingrijpen. En in dat gewaarzijn opent zich iets: een zachte bereidheid om niets vast te houden.
Niet uit onverschilligheid. Niet als opgave. Maar uit een diepe vreugde in eenvoud. Een vreugde die geen reden nodig heeft, geen doel, geen toekomst. De vreugde van het loslaten zelf.
Steeds opnieuw keren de gedachten terug. Steeds opnieuw sluipt verlangen binnen. Steeds opnieuw dringt weerstand zich op. Maar steeds opnieuw is er de mogelijkheid om niet mee te gaan. Om niet te grijpen, niet te duwen. Enkel te zien. En los te laten. Niet krampachtig, maar moeiteloos—zoals een blad vanzelf loskomt van een boom wanneer het rijp is.
Dit is geen daad van wilskracht, maar van helderheid. Van het beseffen dat niets ons toebehoort. Dat er niets is om vast te houden. Geen idee, geen gevoel, geen identiteit. Alleen deze adem. Deze stilte. Dit moment.
Wanneer die bereidheid groeit—om steeds opnieuw te laten gaan—verdwijnt de dwang om iets te bereiken. En wat achterblijft is een stille aanwezigheid die niets verlangt en toch volledig is. Geen bezit. Geen resultaat. Enkel de ruimte waarin alles mag komen en gaan.
Daar ontstaat inzicht. Niet als antwoord op een vraag. Niet als resultaat van een zoektocht. Maar als een open ruimte waarin alles zichzelf toont—voor wie niets meer verwacht.
En in die ruimte is vrede. Geen spectaculaire vrede, geen verheven toestand, geen verheven zelf. Maar de vrede van niets te hoeven zijn. De vrede van niets meer vast te houden. De vrede van een geest die niets verlangt, en daarom vrij is.
