Wat geen wortels heeft in mededogen—broos als het is—zal bezwijken onder zijn eigen gewicht. Wat gebouwd is op onwetendheid, op begeerte of op autoriteit, houdt geen stand. Het draagt de kiem van zijn eigen ineenstorting in zich, zelfs wanneer het zich tijdelijk als machtig of duurzaam voordoet.
Wat niet in overeenstemming is met de stroom van het leven, verliest vanzelf zijn draagvlak. Wat geen voedsel geeft aan waarheid, droogt uit. Wat niet gevoed wordt door wijsheid, sterft een stille dood.
Er is geen noodzaak om structuren die voortkomen uit verblinding te bestrijden of te herstellen. Ze verdwijnen vanzelf wanneer het bewustzijn zich eraan onttrekt. De tijd die besteed wordt aan het uitbouwen of ondermijnen van wat innerlijk al vervallen is, is verloren tijd.
Niet omdat het verkeerd zou zijn, maar omdat het zinloos is. Zodra het vertrouwen in het kunstmatige oplost, valt het kunstmatige uiteen. Wat geen werkelijk leven draagt, vergaat. Wat leeft van controle, bezwijkt zodra controle niet meer gevoed wordt.
Daarom is de weg stil. Ze verzet zich niet, en ze bevestigt niets. Ze laat zijn wat is, en ziet wat gaat. Ze doorziet het vergankelijke zonder verwarring, het gewelddadige zonder angst, het overbodige zonder oordeel. Door niets vast te houden, wordt alles doorzien. Wat geen bodem heeft in het hart, zakt weg in de leegte van zijn eigen onwaarheid.
Er hoeft niets vervangen te worden, niets beter gemaakt, niets hersteld. Alleen inzicht telt. Alleen helderheid. Alleen het loslaten van elke verwachting die zich richt op iets buiten dit onmiddellijke zien. In die afwezigheid van grijpen, wordt zichtbaar wat echt is.
Wat werkelijk leeft, voedt zichzelf. Wat waar is, draagt zijn eigen kracht. Geen structuur is nodig. Geen bescherming. Geen representatie. Geen houvast. Enkel de eenvoud van dit moment, ademend in helderheid, open in zijn eigen ruimte. In dat stille schouwen valt alles wat niet echt is vanzelf uiteen. Het NU beschermt zichzelf.
