Maandelijkse archieven: juli 2025

Soms worden woorden groter dan hun betekenis. ‘Vergeven’, bijvoorbeeld. Alsof het een deugd zou zijn die we moeten beoefenen, een gebaar van goedheid dat iets rechtzet. Maar wie zich verdiept in wat de Boeddha niet zei, wie aandachtig wordt voor … Lees verder →

Wanneer je tot rust komt en met open aandacht kijkt—naar jezelf, en vervolgens naar de vormen die zich in jouw omgeving presenteren—dan wordt iets eenvoudigs zichtbaar: de dingen zijn zoals ze zijn, vóór elk oordeel, vóór elk verhaal. Wat verschijnt, … Lees verder →

Tijdens meditatie wordt het soms stil in de geest. Niet zomaar stil, maar helder stil—zonder afleiding, zonder beweging. De adem stroomt zacht. Alles lijkt open. Er is alleen aandacht (sati; smṛti)—stil, helder, zonder verlangen (taṇhā; tṛṣṇā), zonder afkeer (paṭigha; pratigha). Maar zelfs dan, in … Lees verder →

Er zijn momenten waarop het denken stilvalt. Geen woorden, geen verhaal, geen beeld van een zelf. Alleen stilte. Maar zelfs dan—zelfs in die leegte waarin geen ‘ik’ verschijnt—kan er nog iets overblijven. Iets dat zich niet uitspreekt, zich nergens toont, … Lees verder →

Wat als precies datgene waar de mens het meest naar verlangt—een onaantastbare kern, een eeuwige ziel (attā; ātman)—ook datgene is wat het lijden (dukkha; duḥkha) in stand houdt? De Boeddha wees het idee van een blijvend subject ondubbelzinnig af. Geen ik, geen ziel, … Lees verder →

Deze tekst is niet geschreven voor iemand—en net daardoor is hij voor iedereen die loslaat.  Als afgescheidenheid werkelijk was, zou onderricht noodzakelijk zijn. Maar afgescheidenheid blijkt een droombeeld. Er is niemand die leert. Niemand die heelt. Niemand die groeit. Alleen … Lees verder →

De mens als spiegel van het kosmische geheel Er huist in elke mens een besef dat niet door kennis opgewekt, en niet door woorden vastgelegd wordt. Een herinnering, oud en stil, dat wat hij is—niet losstaat van het geheel, maar … Lees verder →

Kisagotami was een jonge moeder met één kind. Dit lieve jongetje kon pas lopen, toen het erg ziek werd en stierf. Radeloos van verdriet liep ze met het gestorven kind in haar armen gekneld de huizen van haar vrienden af … Lees verder →

Wat als het universum geen blijvende realiteit zou zijn, maar iets dat in elk moment—en van moment tot moment—verschijnt en verdwijnt? Wat als er geen onderliggende substantie is die de tijd doorkruist, geen essentie die gebeurtenissen verbindt, geen verleden dat … Lees verder →

Wanneer kokend water tot rust komt Je kunt je gezicht niet spiegelen in kokend water. Net zomin als waarheid zich kan tonen in een geest die brandt van boosheid, wrok of afkeer. Niet omdat de waarheid afwezig zou zijn, maar … Lees verder →

Voor de meesten betekent een ‘ziel’ iets dat nooit verdwijnt. Een kern die blijft, ongeacht wat verandert. Een stille getuige, een innerlijk ‘ik’ dat doorheen de tijd reist—onaangetast, onverwoestbaar, eeuwig zichzelf. Zo wordt er gezocht naar een anker, een zekerheid … Lees verder →

Het hart droomt. Zelfs wie denkt ontwaakt te zijn, merkt soms nog de neiging op om naar iets te reiken: een beeld, een idee, een vorm die het bestaan zin zou geven. Zo ontstaan er dromen. En waar dromen ontstaan, … Lees verder →

Er is een moment waarin alles stilvalt. Niet omdat het volbracht is, niet omdat er een antwoord kwam, maar omdat de vraag zelf oplost. Alsof het zoeken zichzelf moe wordt, en in die vermoeidheid eindelijk het grijpen loslaat.  Dan is … Lees verder →

Dhamma kent geen grens. Geen naam, geen school, geen vlag. Wat de Boeddha toont, is geen leer die verdedigd moet worden, geen structuur die behouden moet blijven, geen waarheid die slechts door één traditie gedragen wordt.  De Boeddha toont geen systeem. … Lees verder →