De Dhamma is geen bezit van iets of iemand. Wie haar vastgrijpt— als identiteit, rol, vertegenwoordiging of structuur—heeft haar gemist.
De Dhamma is geen identiteit. Zij is het loslaten van elke identiteit. Wie zich met de Dhamma vereenzelvigt, maakt haar tot iets wat zij niet is. Wat bedoeld is om te ontbinden, wordt dan gebruikt om te bevestigen. Niet grof, maar subtiel, en juist daarom misleidend.
De Dhamma is geen middel om iemand te worden. Zij beëindigt het project van iemand-zijn. Zodra zij verschijnt als mijn inzicht, mijn pad, mijn beoefening, wordt zij bezit. Wat bezit wordt, bevrijdt niet.
De Dhamma vraagt geen zichtbaarheid. Waar zij werkelijk werkzaam is, valt elke neiging tot tonen stil. Zij verdraagt geen presentatie, geen rol, geen positie.
Ook wie haar zegt te vertegenwoordigen, heeft haar gemist. Wie haar in een structuur of organisatie dwingt, doet hetzelfde. Niet omdat dit verkeerd is, maar omdat zij daar niet over gaat.
De Dhamma laat niets achter om mee samen te vallen. Geen identiteit om te dragen. Geen kader om te bewaken. Geen verhaal om te vertellen.
Wie haar gebruikt om zichzelf te tonen, heeft haar richting gemist. Wie haar laat werken, verdwijnt uit beeld.
Zij vraagt geen overdracht, geen behoud, geen voortzetting—alleen loslaten.
