Auteursarchieven: Guy Eugène Dubois

Bevrijding uit dukkha wordt pas mogelijk wanneer de beoefenaar bevrijd raakt van de diepe perceptuele conditioneringen (anusaya; id.) die hem doen geloven dat hijzelf en de wereld om hem heen permanent, betrouwbaar en in zekere zin ‘van hem’ zijn. Wanneer … Lees verder →

Er zijn ogenblikken waarop het bestaan zich toont in zijn naaktheid, zonder de sluier van verhalen. Ogenblikken waarin niets hoeft, niets ontbreekt, niets wordt toegevoegd. In zo’n stille helderheid wordt één beweging voelbaar, een stille trilling die zich in vier … Lees verder →

In de stilte van aandacht wordt voelbaar dat niets zichzelf draagt. Alles verschijnt, ademt even, en zakt weer weg in de ruimte waaruit het is opgekomen. Wat wij het proces van ontstaan en vergaan noemen, is het zachte ritme waarmee … Lees verder →

Het einde van ‘worden’ Dukkha omvat de volledige kaleidoscoop van pijn, gemis en innerlijke onvrede. Het is de subtiele rusteloosheid die ons voortstuwt, steeds opnieuw, naar een volgend ‘worden’ (bhava; id.) dat nooit blijvend vervult. ‘Worden’ is een drang die in de leer bhavarāga wordt … Lees verder →

Wanneer het hart stil wordt, wordt het vanzelf duidelijk dat het leven zichzelf draagt. Spontaan. Niets hoeft gemeten te worden, niets gecatalogeerd. Elk wezen draagt zijn eigen last, zijn eigen geschiedenis, zijn eigen kwetsbaarheid. Wat wij zien is slechts een … Lees verder →

Een lezer vraagt wat ik bedoel wanneer ik in mijn teksten over ‘het hart’ spreek. Dit is een waardevolle vraag, want het woord kan gemakkelijk misbegrepen worden.  In het dagelijks taalgebruik verwijst het hart naar emotie of gevoel; in de moderne psychologie … Lees verder →

In dit ritme ontvouwt zich jouw bestaan. Niets blijft, je bezit niets, je draagt niets mee. Alles verschijnt voor een moment, licht als adem, en keert terug naar waar het vandaan kwam. Zoals de Boeddha zei: ❛ Yaṃ kiñci samudayadhammaṃ … Lees verder →

De sutta’s van de Pāli-canon zijn doordrenkt met dukkha. Het is het centrale thema, de grondtoon van Boeddha’s leer. De hele leer draait om dukkha én om de beëindiging van dukkha. De Boeddha zei: ❛ In het verleden, in het heden, zowel als in de toekomst onderwijs ik … Lees verder →

Stel je de oceaan voor. Aan het oppervlak rollen de golven onvermoeibaar verder: steeds veranderend, steeds in beweging. Zo verschijnen ook onze gedachten—opkomend, vervagend, elkaar opvolgend als patronen van licht op het water. Wanneer we ons met die golven vereenzelvigen, … Lees verder →

Welke zijn de ‘componenten’ waaruit wij, volgens de Dhamma, samengesteld zijn?Het zijn: het lichaam (rūpa; id.); de gevoelens/gewaarwordingen (vedanā; id.); de percepties (saññā; saṃjñā); de reacties/mentale formaties, datgene ‘wat ons bezielt’ (saṅkhāra; saṃskāra) en het bewustzijn (viññāṇa; vijñāna). De Boeddha leert dat al deze componenten zonder ‘zelf’ zijn. Anders gezegd: ze … Lees verder →

Onwetendheid omtrent de werkelijkheid van onze eigen aard is onwetendheid over het verschijnsel ‘ik’. Het niet bewust zijn van het feit dat we blindelings reageren op onze ervaringen (saṅkhārā; saṃskārā). Niet bewust van de reden waarom we reageren op onze gewaarwordingen. Niet … Lees verder →

Er zijn momenten waarop het leven lijkt te verharden. De dagen vullen zich met patronen die we nauwelijks nog zien, gedachten herhalen zichzelf, en de wereld wordt smaller zonder dat we precies weten wanneer dat begon. Maar soms, onverwacht, wordt … Lees verder →

Er is een moment in elke beoefening waarop je ziet dat uiterlijke structuren—hoe verfijnd, goedbedoeld of zorgvuldig gebouwd ook—nooit de leegte kunnen vullen die alleen innerlijke helderheid kan dragen. Structuren bieden een vorm, maar geen bevrijding. Een richting, maar geen … Lees verder →

Het begrip ‘leermeester’ of ‘spiritueel leider’ kan veel oproepen. Voor sommigen klinkt het als autoriteit, voor anderen als richting of wijsheid. Maar misschien helpt het om eerst alle beelden zacht te laten neerdalen en te kijken naar wat er werkelijk … Lees verder →

Het bestaan is een voortschrijdend proces. Maar in plaats van dit leven als een voortschrijdend proces te ervaren, drijven we de begoocheling zo vér dat we de stroom van het leven trachten te bevriezen; de flux proberen in te kaderen; … Lees verder →