Categorie archieven: Uncategorized

Wat als precies datgene waar de mens het meest naar verlangt—een onaantastbare kern, een eeuwige ziel (attā; ātman)—ook datgene is wat het lijden (dukkha; duḥkha) in stand houdt? De Boeddha wees het idee van een blijvend subject ondubbelzinnig af. Geen ik, geen ziel, … Lees verder →

Deze tekst is niet geschreven voor iemand—en net daardoor is hij voor iedereen die loslaat.  Als afgescheidenheid werkelijk was, zou onderricht noodzakelijk zijn. Maar afgescheidenheid blijkt een droombeeld. Er is niemand die leert. Niemand die heelt. Niemand die groeit. Alleen … Lees verder →

De mens als spiegel van het kosmische geheel Er huist in elke mens een besef dat niet door kennis opgewekt, en niet door woorden vastgelegd wordt. Een herinnering, oud en stil, dat wat hij is—niet losstaat van het geheel, maar … Lees verder →

Kisagotami was een jonge moeder met één kind. Dit lieve jongetje kon pas lopen, toen het erg ziek werd en stierf. Radeloos van verdriet liep ze met het gestorven kind in haar armen gekneld de huizen van haar vrienden af … Lees verder →

Wat als het universum geen blijvende realiteit zou zijn, maar iets dat in elk moment—en van moment tot moment—verschijnt en verdwijnt? Wat als er geen onderliggende substantie is die de tijd doorkruist, geen essentie die gebeurtenissen verbindt, geen verleden dat … Lees verder →

Wanneer kokend water tot rust komt Je kunt je gezicht niet spiegelen in kokend water. Net zomin als waarheid zich kan tonen in een geest die brandt van boosheid, wrok of afkeer. Niet omdat de waarheid afwezig zou zijn, maar … Lees verder →

Voor de meesten betekent een ‘ziel’ iets dat nooit verdwijnt. Een kern die blijft, ongeacht wat verandert. Een stille getuige, een innerlijk ‘ik’ dat doorheen de tijd reist—onaangetast, onverwoestbaar, eeuwig zichzelf. Zo wordt er gezocht naar een anker, een zekerheid … Lees verder →

Het hart droomt. Zelfs wie denkt ontwaakt te zijn, merkt soms nog de neiging op om naar iets te reiken: een beeld, een idee, een vorm die het bestaan zin zou geven. Zo ontstaan er dromen. En waar dromen ontstaan, … Lees verder →

Er is een moment waarin alles stilvalt. Niet omdat het volbracht is, niet omdat er een antwoord kwam, maar omdat de vraag zelf oplost. Alsof het zoeken zichzelf moe wordt, en in die vermoeidheid eindelijk het grijpen loslaat.  Dan is … Lees verder →

Dhamma kent geen grens. Geen naam, geen school, geen vlag. Wat de Boeddha toont, is geen leer die verdedigd moet worden, geen structuur die behouden moet blijven, geen waarheid die slechts door één traditie gedragen wordt.  De Boeddha toont geen systeem. … Lees verder →

De Boeddha werd over het algemeen bewonderd door zijn talrijke volgelingen, maar ondervond ook problemen in zijn sangha. Eén van de amokmakers was zijn neef Devadatta, die jaloers was op het succes van de Boeddha en hem graag wou opvolgen … Lees verder →

Er komt een moment waarop de yogi niets meer probeert. Niet omdat hij opgeeft, maar omdat het besef is doorgebroken dat het zoeken zelf een sluier is. Wat zich aanvankelijk als een pad voordeed, blijkt een weg terug naar wat nooit afwezig … Lees verder →

Ontwaken (bodhi) is niet het resultaat van een handeling, geen bekroning van een proces dat doelgericht nagestreefd kan worden. Het is geen staat die ‘verkregen’ wordt. Ontwaken is het wegvallen van de illusie dat er iets of iemand is die zich zou … Lees verder →

Ñāṇa-vivatti—het ontvouwen van inzicht—ontstaat niet door externe vormen, maar door het wegvallen van onwetendheid (avijjā; avidyā).  Denken dat een structuur, een lineage, een instituut, een naam, een vorm, ook maar iets kan toevoegen aan dit loslaten, is subtiel zelfbedrog (māna; id.), vermomd … Lees verder →

Wie werkelijk doordringt tot het inzicht van paṭicca-samuppāda (pratītya-samutpāda)—de wet van afhankelijk ontstaan—stapt ongemerkt een ander veld binnen. Een veld waarin niets ontstaat uit zichzelf, niets blijft zonder voorwaarden, en niets op zichzelf bestaat. Geen wezen, geen gedachte, geen vorm, geen wereld. … Lees verder →