Een mooie illustratie van deze grondhouding vond ik in het onderstaand gedicht van Frederik van Eeden:
❛ De Waterlelie
Ik heb de witte waterlelie lief,
daar die zo blank is en zo stil haar kroon
uitplooit in het licht.
Rijzend uit donker-koele vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer… ❜
