Wakker worden is geen handeling, maar een gebeuren. Het is een moment waarop de ogen open lijken te gaan—alsof het licht nooit afwezig was, maar het gordijn pas nu verschuift. Ontwaken klinkt als iets groots, maar in wezen is het zo eenvoudig dat het nauwelijks een naam verdraagt.
Het is geen bereiken, geen overwinning, geen spirituele prestatie. Het is een ontwaken uit de gedachte dat er iets te bereiken viel.
Het leven draagt zich al. De adem gebeurt zonder wil. Gedachten komen en gaan als wolken aan de hemel.
Wat is dit ontwaken?
Een ogenblik van zien, dat niet toebehoort aan iemand die ziet. Een helderheid die niets grijpt, maar zacht rust in wat is. Niet buiten het gewone, maar diep in het vertrouwde—de tast van een hand, het vallen van een blad, de stilte tussen twee woorden.
Wakker worden is geen bestemming. Het is het einde van een reis die nooit echt begonnen is. Een uit de droom stappen dat dit lichaam, dit denken, deze geschiedenis, deze naam het middelpunt van de werkelijkheid zouden zijn. Een doorzien van de greep van ‘ik’, zonder dat er iets hoeft te verdwijnen.
Alles blijft, maar niets kleeft nog. De wereld is niet veranderd. Maar het ‘ik’ dat ertegenover stond, is weggevallen als mist in de ochtendzon. Wat overblijft is eenvoud. Een weten zonder woorden. Zonder structuren. Een vrede die niemand bezit. Een openheid die nergens heen hoeft. Het leven zelf dat zich als ontwaken ontvouwt—vanuit zichzelf, in zichzelf, tot zichzelf.
