Het is níet onze taak om ervoor te zorgen dat de zaken draaien zoals wij het willen. Dat is niet ónze verantwoordelijkheid. Onze taak bestaat erin om énkel te observeren, om te zien dat alles is zoals het is. Om te beseffen dat het geen enkele zin heeft ons aan zulke vergankelijke, lijdensvolle en zelfloze wereld te hechten.
We hoeven slechts de stroom van het leven te omarmen, want niets bestaat los van elkaar. Alles is een dans van voortdurende beweging, een spel van onderlinge verbondenheid. Wie aan zee een hoge golf probeert te ontwijken, wordt onherroepelijk op het strand geworpen; maar wie zich durft over te geven en in de golf duikt, wordt opgenomen in de eindeloze waterstromen, één met de oceaan.
In deze stroom is niets blijvend of onafhankelijk. Wij, de zon en de bomen—alles vloeit samen, raakt elkaar aan, beïnvloedt en draagt elkaar. Zoals het water in de rivier niet losstaat van het zand dat het meevoert of de lucht die het beroert, zo zijn wij één met het geheel. In deze vloeiende werkelijkheid nodigt het leven ons uit om ons vrij te maken van wat we vastklampen.
Bekijk dukkha zoals alle andere verschijnselen: voorbijgaand, toevallig en zonder eigen identiteit. Het is slechts een golf in de oceaan van ervaring. Kijk aandachtig naar wat er gebeurt, benoem het en laat het gaan. Laat dukkhatoe zoals je de golven toelaat—niet door ze te bestrijden, maar door met ze mee te gaan.
