Elke ochtend bij het ontwaken is er dat stille moment waarin de grens tussen droom en werkelijkheid flinterdun is. Observeer in dat zachte licht dat je geen enkele controle hebt over je leven. Wat je meent te sturen, blijkt slechts een golfje te zijn in een grotere stroom, een beweging die zich voltrekt zonder dat je haar bezit of beheerst.
Herinner je, telkens opnieuw, dat je een uiterst vluchtig en tijdelijk verschijnsel bent. Zoals de dauwdruppel in het ochtendzonlicht verschijnt en weer verdwijnt, zo beweeg jij door de tijd. Niets blijft ooit hetzelfde. In elk moment, en van moment tot moment, verandert je bestaan. Wat je bij het ontwaken was, is reeds verschoven, en in het volgende ogenblik lost ook dit weer op in iets anders, in iets nieuws.
Wanneer je dit werkelijk doorziet, hoeft het geen bron van angst of onzekerheid te zijn. Integendeel: in de erkenning van je kwetsbare en vergankelijke aard schuilt juist jouw bevrijding. Er valt immers niets vast te houden, niets te bezitten, niets te controleren.
Vertrouw je hart toe aan deze stroom van verandering. Zo wordt elke ochtend een uitnodiging om niet te grijpen, om je niet te hechten, om je met niets te identificeren, maar om te ontvangen. Niet om te beheersen, maar om alles te verwelkomen. In die overgave verschijnt een diepe vrede: het eenvoudige weten dat dit leven, hoe tijdelijk en efemeer ook, in elk moment volledig kan doorzien en geleefd worden.
