Wanneer we mediteren rijzen gedachten op. Ze komen en ze gaan. Dit hoeft ons niet te verontrusten. Dit is normaal. Het is de aard van de dingen. Yatha-bhuta. Het proces.
Voor de beoefening is het niet belangrijk dat gedachten ontstaan en vergaan. Waar het op aan komt is wat de beoefenaar doet met deze gedachten.
Ziet hij énkel het ontstaan en het vergaan van zijn gedachten? Of gaat hij mee in de oneindige stroom van verhalen en drama’s die zijn geest hem permanent aanreikt? Anders verwoord: identificeert de beoefenaar zich met zijn gedachten?
De keuze die de beoefenaar maakt is essentieel: het is het verschil tussen bevrijding uit dukkha óf verder leven in samsara.
