De Sangha is niet het halve leven. Het is het hele leven. Mijn kalyanamitta’s voeden mij, sturen mij, vervolledigen mij. Ik hou van die spontane mailtjes die me steeds weer overvallen. Op elk moment van de dag. In het holst van de nacht. Onverwachts. Maar heel intens.
Dank je, Wim, voor deze tekst. Recht uit je hart. Van hart-tot-hart. Het ontroert me. Het treft me. Het maakt me héél. Blij je te mogen kennen. Jij beseft, Hesiodos revisited, dat enkel de muzen weten wat was, wat is, wat komen zal…
Je kijkt. Je doet. Je gaat. Je stopt. En kijkt weer. Overweegt. Exploreert. En gaat weer verder. Soms vertwijfeld. Soms zelfzeker. Maar de tijd trekt haar eigen spoor. Eigenzinnig en zonder pardon. Wil en wens zijn slechts ingebeelde instrumenten die een dwaalspoor opzetten.
Het is pas achteraf dat je ziet wat het doel van de weg moet geweest zijn. Al is ook dat weer een fata morgana. Het ultieme geheim zal zich immers nooit prijsgeven. Het kan niet geschouwd worden. Want zolang de tijd heerst is elk moment nieuw. Het vorige wist zelfs niet dat het zwanger was.
